Sabor Amargo

Suelo ser amiga del sabor amargo,
amante de la tónica, la cerveza, el bitter.
Como chocolate negro, chicoria, tomo cafè, té ...
Esta mañana, en cambio, me he comido lo peor.
19 Septiembre 2009
Noto un sabor que no se irá así como así
por mucho que me enjuague.
 A las 8 de la mañana  empecé a leer
a quien todavía quiero como una tonta.
Me detallaba lo que nunca imagino sentir ni siquiera por él,
quien me ha rechazado como nadie lo hizo antes,
alegando motivos de gilipollez emocional.
A quien he querido tanto y por quien tanto he llorado
desde que noté por primera vez
que estaba en cuerpo pero no en alma,
desde que noté que ya no me quería,
mientras estábamos juntos el año pasado,
dejándole para salvarme de la humillación, la soledad.


Pomelo, Sabor Amargo de Carlos Navarro Wandossell, gracias Carlos,
fantástica la granada inferior, todo un símbolo.


Hoy siento un sabor amargo intenso.
Y ni el chocolate ni la cerveza ni cualquiera
de  las cosas que me hacen disfrutar
podrán quitarme este resabor que me queda
sabiendo lo que siente, lo que no soy ni fui para él,
sabiendo lo que hará, leyendo todo lo que me ha dedicado.

Ningún clavo de los que he echado este año a su salud
han podido sacar a este otro.
Ningún clavo de los que echaré a partir de ahora
podrán diluir el sabor que él me ha dejado.
Los hechos hablan, los silencios gritan
y sus frases hieren como un cuchillo de hoja ancha.

Quizás por eso mi intuición
me hablaba ya antes de Navidad.
Nunca me había sentido
tan ignorada, incomprendida, sola en compañía.
He dicho y hecho cosas intentando rectificar
ya a principios de julio, a mediados de agosto
y hasta esta misma mañana.
Nada, para él eso es lo que soy, nada.
Puedo ver por qué no me entiende,
tampoco puedo yo, tonta al dedicar tanto
a quien no me ofrece ni un saludo.

No le olvidaré,
y es una pena,
siempre le recordaré
por este sabor amargo.
que nunca antes había probado.
Nunca antes viví esto, amar 
a quien no me quiere, lo más 
amargo que jamás había probado
Nunca lo olvidaré.
Gràcies carinyo....
Apresa la lliçó.

El hombre Deseado

Haurien de tenir en comte això totes les dones, i també els homes que puguin soportar la realitat. Algunes estem per conéixer al número 1, principalment; si tenim al costat aquest model, la resta sembla tan fàcil...
Todas las mujeres deberíamos tener en cuenta esto, y también los hombres capaces de soportar la realidad
És important trobar un home que:
Es importante conocer a un hombre que:


1. Comparteixi amb tú la responsabilitat i les feines de la llar, i que sigui un bon paràs.
Comparta contigo las tareas de la casa, i que sea un buen padre.

2. Sigui Alegre, que li encanti ballar, passejar i tingui sentit de l'humor, que et faci riure.
Que sea alegre, le encante bailarpasear y tenga sentido del humor, que te haga reir.


3. Que sigui ben tendre, de qui dependre afectivament sense subordinar-t'hi i, a més a més, no menteixi.
    Que sea bien tierno, de quien poder depender afectivamente sin subordinarte, y que no mienta.




4. Que sigui un bon amant i que li apassioni tenir sexe amb tú, que tingui una bona... feina
Que sea un buen amante i que les apasione tener sexo
contínuamente, que tenga una buena... hoja de salario

5. Es MOLT, però MOLT IMPORTANT que aquests 4 homes no es coneguin entre ells­.
Es muy muy importante que estos 4 hombres no se conozcan entre ellos.

Gran Novel.lista! Gràcies

Janette, gran escritora!
http://janett181-tierraprometida.blogspot.com/
http://grandeessermujer.blogspot.com/2009/09/hemos-sido-muchas-las-que-lo-largo-de.html


Es un honor para mi recibirtus felicitaciones por haber deseado tanto tener y criar a mi niño, por haber elegido dejado para otro momento (veremos si serán 10 o 15 años más tarde) vivir en pareja. Aplazar el ejercicio de mi profesión, todavía por pulir,y  la buena vida con muebles nuevos y espacio personal o algo parecido a unas mini vacaciones del habitual rol maternal.

Estoy contenta de haber alejado de mi a tantos hombres cualquiera, dejando que mi cuento continue sin necesidad de acabarlo bruscamente y, además, comiendo perdices borracha y euivocándome de tipo en mi boda. 

Orgullosa de haber burlado las bodas, de comer vegetarina, calzar botas y no planchar nada más que mi oreja en la cama. Contenta de estar sóla ante tanta crisis de aparente rollo progre entre tanta masculinidad que sabe a rancio

Me siento orgullosa de seguir con formación continuada, reciclándome en lo social y pudiendo compaginar trabajos cualquiera con mis pasión por escribir, jugar con mi hijo, cuidar de nuestros bichitos,  salir a bailar, hacer montaña y nadar.

Y contenta de estar tan bien acompañada entre amigas del colegio y las que afortunadamente nos encontramos en este tortuoso mundillo laboral.
 
Feliz de haber comprobado las maravillas de la Ley de la Atracción y mantenerme siempre al lado de la tolerancia, la inteligencia, el humor, el amor, el arte...


Y poder ignorar el resentimiento, el cinismo, la insensibilidad, el sexismo y las salidas de tono que a veces veo pasar a lo lejos.
Nada chica, sólo decirte que tienes mucho que hacer por aquí, un montón de historias que compartir y mucho que enseñarnos la una a la otra.

Mi Niña

He soñado con tus ojos mirando el cielo gris,
me salvabas de disparos que él dirigía hacia mi,
el que hubiese sido tu padre
si hubiese sido mi amigo.

Hace meses pensé que no te tendría
creyendo que no nacerías, hija mía.

Ojos color miel, tierna, viva.
Delgadita, expresiva, piel tersa
pero todavía parecida a él.

Me avisaste cuando me apuntaba a la cabeza,
te miré, sonreíste, me tiraste al suelo y me salvaste.
Te debo la vida, y yo te la daré.

La tuya será una buena vida
con un hermano que ya tienes,
un padre que algún día llegará
y parte de mi tiempo reservado desde ya.

Eres lista, inquieta, de mirada dulce
y aún siendo tan pequeñita todavía,
sabes lo que quieres, te haces entender.

Será la niña de esta noche la niña que aún soy?
Será la niña que aún falta aquí?

Seas quien seas, eternas gracias
esta noche me has devuelto la vida.

Cierro la Puerta

Gracias a la estrella floreada que llevo en el culete...
Cuando ayer a las 8:30 de la mañana, mi hijo se levantó
de la cama y me encontró frente al ordenador, llorando
a moco tendido mientras tecleaba mirando a un perro
de plastilina en el monitor:
-"Què fas parlant amb ell un altre cop?"- me preguntó mi
pequeño.
No contesté porque no podía hablar mientras me
secaba los ojos intentando seguir la virtual discusión.
Mi hijo se sentó en el sofá dispuesto a encender la
Play y me preguntó:
-"Vindrà a veure'm algún dia i em donarà el regal de Nadal?"-
Y yo arranqué a llorar otra vez y tecleé una versión de esa
pregunta, algo que el perro de plastilina pudiese entender,
pero tampoco me contestó.
Acerté a contestar a mi hijo que le explicaría lo que pasaba
al acabar la conversación y nos olvidaríamos del tema,
del perro de plastilina del messenger y del pasado
inconexo ya con mi presente y mi futuro.
Pero mi Pequeño Principe Republicano volvió a hacerme
otra difícil pregunta...
-"Per què tornes a parlar amb ell si sempre acabes plorant?"
Y recordé la sabia frase de Gabriel García Marquez que dice
"Nadie merece tus lágrimas, y quien las merezca nunca te hará llorar".
Pero no me dio tiempo a sacar conclusión cuando llegó de fiesta
mi compañero de piso.
Se colocó a mi lado, mirandome extrañado, miró el monitor del
ordenador y me dijo:
-"Anda que... por qué no le envías ya a tomar por culo!?
vamos a la cama".
Otra vez mi compañero de alquiler
y limpieza doméstica me ofrecía
los abrazos y besitos gratis que
ya conocía.
Pero los pospuse para la noche.
Al cabo de un rato sonó el
teléfono, mi querida Audrey me
proponía ir a patinar. Cuando le
dije el lamentable estado en que me
encontraba, me comentó que venía a
visitarme, que ya le explicaría...
y eso se tradujo en leer el historial de messenger, con cara de asco
y comentarios que cuestionaban mi estúpida capacidad de
tolerar que me machacase mientras ponía mis sentimientos sobre la
mesa. Esto me hizo ver lo cobarde y evidente de aquella conversación:
sólo yo mostraba  sentimientos mientras el resentimiento de mi
interlocutor se paseaba por encima con las Marteen's puestas. Jaaaarl! Que dura que estaba la suela...

Ayer sábado fue un día ejemplar y constructivo, un día
que empecé leyendo, llorando y cuestionando mi tonta
tolerancia y seguí abrazando, riendo y comiendo porquerías
frente a una película de acción al llegar Audrey y su
positivismo.
Ella me empujó a borrar aquel archivo de mi ordenador
y me recordó que nadie tiene derecho a contestarme así
mientras le abro el corazón, por dolido que esté y por más
errores que yo haya cometido al no expresarle mis
sentimientos con suficiente claridad ni antelación.
Y por mucho teclado que me protegiese de las Marteen's
de punta metálica, aquello no podía ser!

Y cerré aquella puerta virtual, sentimental y también telefónica.
Ya está, se acabó! Cuando él lo sepa se sentirá mejor, he
estado insistiéndole demasiado en que le quiero
pero él a mi no. De hecho, ya no quería leerme ni oirme ni verme.

Entonces salimos a danzar bajo el fuego dels Diables.
Nos tomamos unas birras a la salud de los camareros,
que nunca llegan a tiempo a cobrar y encuentran que nuestra
paciencia ya ha salido por patas jeje...
Me acosté en la mejor cama de la casa y acepté otra vez
todos los besos y abrazos que mi compi tenía para mi, sin
pedir nada a cambio, hoy que tanto los necesitaba.

Y es que es verdad aquello de que Cuando cierras una puerta
estás abriendo dos...

Tengo un Regalo para Ti

Aquest és un relat extremadament tendre i sincer d'un colega
que valdria la pena clonar massivament,
per a què el món gaudís de persones en contacte amb sí mateixes
capaces de compartir, ensenyar... d'HOMES amb majúscules
que ens fessin canviar d'opinió al gran club de solteres que,
dia rera dia, guanya un grapat de noves adeptes amb totes les
conseqüències.
Aquest tendre relat és sà i está ple de senzillesa, quotidianitat i
amor.
Clica en el títol, ell té un regal per a tú i espero que t'encomanis
només acabar de llegir.
Salut.

Café con camare... con hielo

Antes solía tomar café sólo cada mañana, durante los descansos
de oficina, l@s interin@s y yo.
Habíamos cambiado de bar, por fin con terracita, con buenos
precios y rapidez tomando nota y cobrando. Cambio de bar,
cambio de camareros, cambio de café. Y es que necesitaba algo
más con el café, sin saber qué, desde el día que oí la voz del
dueño de ese brazo tatuado que cada día ponía mi café sobre
la mesa.
-"Un descafeinado sólo"- dijo él, y su buena memoria, mientras
tomaba nota y Soraya sonreía endiñándome un codazo para que
me percatase de que se acordaba sólo de mi, y lo repetía con esa
sonrisita adolescente que inundaba su cara.

Y a mi qué me importa!
Pero al alzar la mirada vi una maraña de rizos negros y la
mirada tímida más sexy que jamás había visto.

Dios, qué calor...

-"A partir de ahora, con hielo, por favor"- le dije observándole,

Era tierno como un donette...

Al cabo de unos días
salí a patinar con una
amiga, que me protegía
del peligro de mi misma
en los semáforos.

Yo estaba agotada y
ella hambrienta, como
siempre, así que nos
dirigimos a buscar un
sitio con buena bebida
y algo que comer,
llegando hasta el bar.

Y cómo no, el mismo
camarero vino a
tomar nota, y me dedicó
varias sonrisas antes de
decidirse a traer de una
vez esa cerveza que
necesitaba mi cuerpo en ese mismo momento!
Y trajo también una hamburguesa con patatas, cenicero, otras
muchas sonrisas y un ligero cambio de actitud por mi parte.
Qué amable... mhhhhh.
Llevábamos un rato en la terraza cuando mi batería empezaba
a resistirse haciendo notar que llevaba en pie desde las 6:30 de
la mañana, primero en la oficina, después con mi Pequeño Principe
-revolucionado tras 3 largos meses de vacaciones escolares- y
finalmente patinando negligentemente entre cabriolas y chirríos
desafiando al freno en los semáforos ámbar de Diagonal.
No podía más, los párpados me la estaban jugando. Y él, su
sonrisa inocente y sus rizos negros volvían a estar allí:
   -"Os traigo algo más? Vamos a cerrar la terraza".
Le respondí que sí:
   -"una cama..."- le respondí sonriendo
    ... contigo dentro... - después entre dientes.

Y volvió a sonreir, ahora menos inocente que antes. Eso sí,
me ofreció un café, el último antes de recoger la terraza, y
me propuso hacérmelo descafeinado "para que pudiese dormir
bien...", añadió para que quedase claro que él se ocupaba de todo.

Ohhhh... qué amable, qué atento, qué... razón tenía. De acuerdo.

Al marchar le dije "hasta mañana", puesto que cada mañana estaba
allí, pero me recordó que al día siguiente tenía el día libre, así que
deseé en voz alta que nos encontrásemos en las fiestas de Gràcia
alguna noche del fin de semana.
Y parece ser que eso le desmontó sin saber por qué, y poniendo
las manos en su pecho las movió hacia mi y luego, levantando una
de ellas, me dirigió el saludo de despedida al final me desmontó a mi.

Cuando a la semana siguiente, en otra mañana de descanso interino,
salí desvocada de la oficina y me senté en la terraza contando
desventuras de la sección de Nóminas, Tensia's Club,
apareció el tierno camarero de rizos negros
con un café en una mano y un vaso de hielo en la otra.
-"...descafeinado con hielo... lo con hielo, verdad?".

Yo le miraba perpleja. Sólo necesitaba desahogarme y destensar
mi cuerpo tras largas horas de nudo en la garganta, guardando
sólo para mi las gentilezas que deseaba dedicarle al encanto de
mi jefa. Todavía no había pedido! Pero él me
miraba dudoso y retrocedía con el café en la mano, mientras
me explicaba que él mismo lo había hecho al verme llegar,
pensando que me apetecería un descafeinado con hielo, como
cada mañana...
Cómo podía ser tan encantador y a la vez tener ese culito?
Será verdad que ese hombre, al que saco años de ventaja
iba a tratarme así cada vez?

Empezaba a pensar que si me hacía algo más que un café no
iba a necesitar nada más, y al paso que iba
este bombón brasileño,
un día iba a tomar nota de algo más generoso y calentito
que el café con hielo de la mañana.

No me equivocaba, y él
tampoco, insinuando la
posibilidad de vernos a
otra hora, en otro sitio
y en otra cosa...


Ahora debo volver al trabajo
pero esta tarde me tomo una cerveza ante sus ojos
porque qué calor tengo, Joao...

Tantes Coses per fer...

Moltes coses em queden per fer,
desfent l'estudiant golfa i refent la llicenciada.
34 anys corrent i encara sense ballar
"Fly me to the moon" amb qui ho hauria d'haver fet
sense haver passejat de la mà perdent el temps de vista,
volent veure felicitat als teus ulls
més enllà d'aquells mesos de falses pistes.

No he trobat el poble de muntanya on seré feliç
algún dia, molt més acompanyada que ara per ara.
He de conèixer les batalles que formaren cultures diferents,
les seves gents i els seus costums.

Encara he d'escriure aquell llibre on dóno gràcies per tot l'après,
on recordo qui hi és i també qui va marxar, qui vaig fer fora
tontament equivocada, qui estimo i qui estimaré.

Algunes llengües per aprendre i algunes per decidir si m'hi caldrà,
les compostes de paraules literals que despullen les converses
de subtils expresions no verbals,
les que decideixen qui és correcte i qui no
en funció d'estil de vida i religió.

Ampliar aquest petit niu, quan torni a haver-hi espai i...
ho reconec, quan torni qui vol el mateix.
Llimar l'orgull que em sobra per poder dir allò important
en activa i no només en passiva,
per poder mirar-te als ulls i agafar-te les mans
per reconèixer que em vaig equivocar.
Ignorar que em pot fer molt mal
si sóc l'única que vol rectificar, i fer-ho tot i així.

Vull veure nèixer aquell gos que després veuré crèixer,
el bóxer que correrà pel jardí.
I plantar les tomaqueres que aquesta vegada
em deixaràn fer una amanida de deus.
I també deixaré que em cuidin sense sortir corrents
quan arriben els temps de boira i vents.

Already you want me, oh woman... in spite of me



If you still love, in spite of me
In spite of me, you'll go on crying to the moon.
You are feeling many things in spite of me
I am not a bastard nor a liar.

The truth is I don't love you yet
since long time ago, since you got far away,
although you loved me couldn't get the safety I needed
remember you didn't want be a mother again, in spite of me

If already want me, oh woman, in spit of me
I let you down crying all that you want
I cried before but you didn't heard me
If you won't survive without love
Get up on your feed and let me alone
cos I won't listen your apologies at all.